دست نوشته دانش آموزان ۱۳آبان ممقان

در آن سوی رود سنگی می بینم . به سویش می روم . در کمال تعجب متوجه می شوم سنگ از وسط شکاف بزرگی برداشته است . مگر می شود؟ سنگ ها نماد استقامتند مگر می شود با آن همه سختی شکاف بردارند؟ کنارش زانو می زنم . دوست دارم از خودش بشنوم . به دنبال مطالب کلیشه ای دیگر نمی روم . دوست دارم این بار پای سفرۀ دل سنگی بنشینم ک با تمام ابهتش باز تاب نیاورده و رنجی وجودش را ب تاراج کشیده است . سنگ نگاه غم بارش را ب افق می دوزد و صندوقچه دل را سخاوتمندانه به رویم باز می کند :" از سه حرفم ، اما سخت تر از انسجام هزاران واژه هستم . وقتی می گویند سنگ، به دنبالش مقاومت، سنگینی و غرور به صف می کشد . وقتی می گویند سنگ ، تندیس استقامت کنارش شکل می گیرد  و همین انتظارات را بالا می برد . اما تا به حال شده بگویند سنگ و خاکی را به یاد اورند که وجود لطیف آدمی از آن خلق گشته است؟ شده برای یک بار بیندیشند ک چه می شود سنگ باشد، مگر سنگ ها احساس ندارند؟ مگر ادمی احساس ندارد ک سنگ ها هم بی احساس باشند؟ مگر گیاهان از وجود خاک حیات نمی گیرند؟ پس چرا در برخورد با گیاه محتاط و در رویارویی با من ، مرا قربانی افکار غرق شده می کنن,سنگاپور,سنگسار,سنگ کلیه ...ادامه مطلب