انشای دانش آموزان پایه ی دهم تجربی

آیا ماه همان پدر است که شب ها رویش را میبینیم؟

در شبی تاریک که آسمان خسته از تکاپوی روز شده است و اکنون آرام شده و آرامش را به ما هدیه می دهد؛کنار پنجره ی خانه نشسته بودم و غرق در رویاهای خویش خیره به ماه بودم انگار که تنها جسمم در این دنیا است و روحم درگیر چیز دیگری در آن سوی ابرهاست.

به ماه تابان که در دل آسمان تیره ی شب لانه کرده است خیره میشوم ،لحظه ای عکس رخ پدرم را بر روی آن می بینم در دلم شوری به پا می شود این شور به خاطر دلتنگی دیدن اوست؛اورا از وقتی که سپیده ی صبح نمایان می شود و خورشید فروزان نورش را در زمین هدیه میکند ندیده ام...آری دلتنگش هستم ،دلتنگ قامت خمیده اش که درد و پیچ و خم زندگی قد استوارش را خم کرده است.

شروع به حرف زدن با ماه را کردم چقدر حرف زدنش شیرین است ،گویی طرز حرف زدنش هم همانند پدرم است؛در عمق چهره اش لبخندی پدیدار است همان لبخندی که از زور خستگی بسیار کمرنگ است ؛به این زیبایی ماه که چهره ی خندان و مهربان پدرم را در خود جای داده است غبطه میخورم به اینکه توجه هر بیننده ای را به خود جلب میکند.

دلم میخواهد شتابان به نزدیکی ماه بروم و آن را در آغوش بگیرم و بوی عطرش را استشمام کنم اما چه کنم نمیتوانم،چون فرسنگ ها از من دور است حتی نمیدانم از کدام راه بروم تا زودتر به آن دست یابم .

حس میکنم ماه به من نزدیکتر می شود نزدیک و نزدیکتر ،شاید میخواهد آرزویی را که در دل دارم را بر آورده کند تا یک قدمی ام میرسد چنانکه میتوانم با دراز کردن دستانم به سمتش آنرا در آغوش خویش جای دهم اما لحظه ای که میخواهم دستانم را به سمتش ببرم صدای پدرم که در گوشم نجوا کرد و با صدای گیرا مرا به سوی خود خواند دستپاچه و هراسان به سمتش برگشتم و ماه خانه ی زندگیم را در آغوش کشیدم.

نویسنده:مریم علی اصغز پور

دست نوشته دانش آموزان ۱۳آبان ممقان...